De reis is ten eindee

Er ging iets mis. Ik klikte op opslaan om even iets anders te regelen, maar daarmee werd het begin van dit verhaal meteen geplaatst.
Omdat de waarbenjijnu-app slecht werkte, heb ik jullie minder verteld dan ik van plan was en helemaal minder foto's met jullie kunnen delen.
We zijn nu thuis, gezond en wel, geland in Malden én in de Nederlandse winter.
Het verloop van het laatste stuk van de reis:
Van Wellington met de ferry naar Picton op het Zuidereiland is een belevenis op zich. De tocht door de Marlborough Sounds, een grote eilandengroep ten noorden van het Zuidereiland was zo verblindend mooi, en met volop zon plus een straffe wind: onvergetelijk. Dan kom je aan in Picton, een op zich onopvallend stadje, maar wel de uitvalsbasis voor een wijntour door de Marlborough Valley, beroemd om zijn Sauvignon Blanc – , Pinot Gris -, Riesling - en andere wijnen. Natuurlijk hebben we de proeverijen niet overgeslagen en vervolgens wijnen gekocht voor onmiddellijke consumptie en transport naar Malden. Wie wat bewaart die heeft wat.
Na Picton kwam Richmond, vlakbij Nelson. Niet ver van deze steden ligt het beroemde Abel Tasmanpark, onbeschrijflijk mooi. Er zijn meerdaagse trackings, wandeltochten uitgezet, maar wij hebben ons door een watertaxi in een baai laten afzetten, twee uur gewandeld naar een andere baai, waar we vervolgens door diezelfde watertaxi werden opgehaald.
Het huis in Richmond had een paradijselijk uitzicht, palmen, een vlakte, waar het bij eb droogviel en bij vloed grotendeels onderliep en op de achtergrond de bergen van datzelfde Abel Tasmanpark. Stel je voor om daar grote greenlipmosselen te eten.
Aan alles komt een eind, ook aan deze droomreis. Van Nelson vlogen we naar Auckland, maar voordat het vliegtuig opsteeg konden we nog naar het WOW-museum. WOW staat voor World Of Wearable Art, echt kleding als kunst. In een videoproductie werd geshowd hoe die kleding eruit ziet als deze door mensen, mannequins, dansers gedragen wordt. Ik heb er foto’s gemaakt, een paar laat ik zien. (Nu echt!) En in Auckland hadden we nog tijd om door het centrum van deze Metropool te wandelen, ijs te eten en vanaf de Skytower van het uitzicht over stad, omgeving en de zee met diverse eilanden te genieten.
Tja, en nu zijn we thuis. Karin en Marleen werken al weer twee dagen. Huub reist nog een maand verder en wij pakken de draad weer op en zullen nog lang nagenieten van een absolute topvakantie in een uitzonderlijk mooi en prettig land.
Tot slot een anekdote die iets zegt over de Nieuw Zeelanders: In Auckland, vlak voor ons vertrek hebben we samen ergens gegeten in de buurt van waar Marleen woont. Zij wijst ons de weg, hoe te lopen naar ons logeeradres. We lopen verkeerd, vragen iemand de weg. Hij, een Cambodjaan, weet het niet, loopt met ons naar een benzinestation, noemt de naam van de straat waar we naartoe willen, een vrouw hoort dat, zegt dat zij in die straat woont, en neemt ons mee in haar auto en zet o0ns voor de deur af. Waar maak je zoiets nog mee?
Ik dank jullie voor de belangstelling en de reacties. Dit gaf nog wat extra glans aan onze belevenissen aan de andere kant van de wereld.